رادیو فردا:در آستانه ۲۲ بهمن ماه، سی و يکمين سالگرد انقلاب اسلامی با شما گفتگو می کنيم. در شرايطی که امروز در آن هستيم، چه تفاوتی ميان اين سالگرد و سال های پيش می بينيد؟
اولاً تفاوت عمده امروز با يک جو انقلابی، می توان گفت، در مقايسه با سی سال پيش در اينجا است که اين نيست که مردم چه چيزی را نمی خواهند بلکه علی الخصوص تفاوت عمده اينست که خيلی بيشتر می دانند که در مقابلش چه می خواهند. چيزی که سی سال پيش کاملاً تشريح نشده بود ومتاسفانه عواقب آن را هم ديديم. به هر حال فکر می کنم کشور ما امروز آبستن يک سلسله حوادث بسيار مهم است.
به اين مفهوم که اين جريان در چه جهتی خواهد رفت و خواسته ديرينه هم ميهنان مان آيا به دست خواهد آمد در نتيجه اين تلاش ها و مبارزات؟ به اعتقاد من مسئله خيلی عميق تر و فراتر از اين نظام می رود. ما در جستجوی آينده ای هستيم که در آن حاکميت مردم، آزادی، برابری، حکومت قانون، عدالت و تمام مواردی که در اعلاميه حقوق بشر هست که به چنين نظامی دست پيدا کنيم که واقعاً يک دموکراسی راستين در کشورمان داشته باشيم، که قطعاً اين نظام پاسخگوی درخواست ها و انتظارات نيست.
پس از انتخابات رياست جمهوری در ايران و اعتراض هايی که به نتايج اين انتخابات شد، جنبشی در ايران شکل گرفت به نام جنبش سبز. شما خودتان را در اين جنبش سبز می بينيد؟
صد در صد. ولی برداشت من از سبز در قالب يک خواسته اساسی جامعه است برای حقوقش، برای حاکميتش، برای آزاديش. جوانان ما که اينقدر شجاعانه دارند در خيابان های ايران کشته می شوند و گلوله می خورند از نيروهای ضربتی، مطمئناً به خاطر يک اصول عميق تر مبارزه می کنند تا فقط نتيجه يک انتخابات. به نظر من خواسته اصلی اکثريت اين جريان رسيدن به يک وضعيتی است ک به اعتقاد من فراتر از اين نظام خواهد رفت.
اگر به آينده نگاه کنيم، کسانی که هم اکنون در ايران دستور سرکوب صادر می کنند يا نيروهايی که در سرکوب معترضان شرکت دارند، در آينده، اگر آينده ای برای اين جنبش وجود داشته باشد، اين افراد کجا قرار می گيرند؟
يک حقيقتی را بايد برای شما بيان کنم که اميدوارم هم ميهنانم به اين مهم خوب دقت کنند به خصوص نمايندگان گروه های مختلف انتظامی کشور، منجمله ارتش، سپاه پاسداران و حتی نيروهای بسيج. انتقال اين حکومت به يک حکومت ديگر در قالب يک جريان غيرخصومت آميز، فقط می تواند با شرکت خود اين نيروهای انتظامی انجام شود. راه دوری نرويم.
همان سی سال پيش هم انتقال قدرت از حکومت سابق به حکومت همين نظام، در جايی که ارتش ايران دخالتی نکرد، بنابراين انتقال قدرت از حکومت قبلی به بعدی با خونريزی خيلی کمی شکل گرفت (اگر بگويم تقريباً نامحسوس در مقايسه با خيلی حرکات انقلابی که با مقدار زيادی زد و خورد و کشته شدن افراد در کشورهای مختلف ديديم).
امروز من می گويم اولاً که آينده صد در صد برای کسانی که در اين نظام گير کرده اند و ديگر اعتقاد ندارند و خيلی هايشان هستند امروز، چه در بدنه سپاه و چه در بقيه جريان ها که ديگر اعتقادی به اين نظام ندارند که زمانی فکر می کردند در جهت منافع مردم خواهد بود، امروز می توانند به جرگه مردم بپيوندند و نبايد فکر کنند که با از بين رفتن اين حکومت، آينده آنها نيز در خطر است. برعکس جای خودشان را در اجتماع و آينده کشور حتماً خواهند يافت و نقش بسيار بارزی در اين انتقال قدرت خواهند داشت و بايستی به اين مسئله اعتقاد داشته باشند.
اما اين کافی نيست که من نوعی اين اعتقاد را داشته باشم. اين آمادگی را بايستی کل جامعه نشان دهد. همين هفته ها و ماه های گذشته وقتی ديديم در بعضی مواقع هم ميهنانی که مورد سرکوب قرار گرفته بودند، وقتی با بعضی از اين نيروهای انتظامی روبرو بودند، خشونت نشان ندادند و حتی بسياری از اين عوامل بسيج يا ديگران را رها می کردند و به شکل انتقام جويانه خشونت نشان نمی دادند.
به جز آن اقليت ذينفع در باقی ماندن اين حکومت، آن مافيای حکومتی که مملکت ما را سی سال است دارد می چاپد و کوچکترين اهميتی به مردم ايران و خوشبختی مردم ايران ندارند و اصلاً به ايران کار ندارند، بدانند آن اقليت محدود فقط در راس نشسته و به اميد اين نشسته اند که يک نيروی ضربتی اينها را در قدرت نگاه دارد. در صورتی که جای اينها در بدنه جامعه است، در آغوش جامعه است و ما می توانيم به اين آينده برسيم.
اولاً تفاوت عمده امروز با يک جو انقلابی، می توان گفت، در مقايسه با سی سال پيش در اينجا است که اين نيست که مردم چه چيزی را نمی خواهند بلکه علی الخصوص تفاوت عمده اينست که خيلی بيشتر می دانند که در مقابلش چه می خواهند. چيزی که سی سال پيش کاملاً تشريح نشده بود ومتاسفانه عواقب آن را هم ديديم. به هر حال فکر می کنم کشور ما امروز آبستن يک سلسله حوادث بسيار مهم است.
به اين مفهوم که اين جريان در چه جهتی خواهد رفت و خواسته ديرينه هم ميهنان مان آيا به دست خواهد آمد در نتيجه اين تلاش ها و مبارزات؟ به اعتقاد من مسئله خيلی عميق تر و فراتر از اين نظام می رود. ما در جستجوی آينده ای هستيم که در آن حاکميت مردم، آزادی، برابری، حکومت قانون، عدالت و تمام مواردی که در اعلاميه حقوق بشر هست که به چنين نظامی دست پيدا کنيم که واقعاً يک دموکراسی راستين در کشورمان داشته باشيم، که قطعاً اين نظام پاسخگوی درخواست ها و انتظارات نيست.
پس از انتخابات رياست جمهوری در ايران و اعتراض هايی که به نتايج اين انتخابات شد، جنبشی در ايران شکل گرفت به نام جنبش سبز. شما خودتان را در اين جنبش سبز می بينيد؟
صد در صد. ولی برداشت من از سبز در قالب يک خواسته اساسی جامعه است برای حقوقش، برای حاکميتش، برای آزاديش. جوانان ما که اينقدر شجاعانه دارند در خيابان های ايران کشته می شوند و گلوله می خورند از نيروهای ضربتی، مطمئناً به خاطر يک اصول عميق تر مبارزه می کنند تا فقط نتيجه يک انتخابات. به نظر من خواسته اصلی اکثريت اين جريان رسيدن به يک وضعيتی است ک به اعتقاد من فراتر از اين نظام خواهد رفت.
اگر به آينده نگاه کنيم، کسانی که هم اکنون در ايران دستور سرکوب صادر می کنند يا نيروهايی که در سرکوب معترضان شرکت دارند، در آينده، اگر آينده ای برای اين جنبش وجود داشته باشد، اين افراد کجا قرار می گيرند؟
يک حقيقتی را بايد برای شما بيان کنم که اميدوارم هم ميهنانم به اين مهم خوب دقت کنند به خصوص نمايندگان گروه های مختلف انتظامی کشور، منجمله ارتش، سپاه پاسداران و حتی نيروهای بسيج. انتقال اين حکومت به يک حکومت ديگر در قالب يک جريان غيرخصومت آميز، فقط می تواند با شرکت خود اين نيروهای انتظامی انجام شود. راه دوری نرويم.
همان سی سال پيش هم انتقال قدرت از حکومت سابق به حکومت همين نظام، در جايی که ارتش ايران دخالتی نکرد، بنابراين انتقال قدرت از حکومت قبلی به بعدی با خونريزی خيلی کمی شکل گرفت (اگر بگويم تقريباً نامحسوس در مقايسه با خيلی حرکات انقلابی که با مقدار زيادی زد و خورد و کشته شدن افراد در کشورهای مختلف ديديم).
امروز من می گويم اولاً که آينده صد در صد برای کسانی که در اين نظام گير کرده اند و ديگر اعتقاد ندارند و خيلی هايشان هستند امروز، چه در بدنه سپاه و چه در بقيه جريان ها که ديگر اعتقادی به اين نظام ندارند که زمانی فکر می کردند در جهت منافع مردم خواهد بود، امروز می توانند به جرگه مردم بپيوندند و نبايد فکر کنند که با از بين رفتن اين حکومت، آينده آنها نيز در خطر است. برعکس جای خودشان را در اجتماع و آينده کشور حتماً خواهند يافت و نقش بسيار بارزی در اين انتقال قدرت خواهند داشت و بايستی به اين مسئله اعتقاد داشته باشند.
اما اين کافی نيست که من نوعی اين اعتقاد را داشته باشم. اين آمادگی را بايستی کل جامعه نشان دهد. همين هفته ها و ماه های گذشته وقتی ديديم در بعضی مواقع هم ميهنانی که مورد سرکوب قرار گرفته بودند، وقتی با بعضی از اين نيروهای انتظامی روبرو بودند، خشونت نشان ندادند و حتی بسياری از اين عوامل بسيج يا ديگران را رها می کردند و به شکل انتقام جويانه خشونت نشان نمی دادند.
به جز آن اقليت ذينفع در باقی ماندن اين حکومت، آن مافيای حکومتی که مملکت ما را سی سال است دارد می چاپد و کوچکترين اهميتی به مردم ايران و خوشبختی مردم ايران ندارند و اصلاً به ايران کار ندارند، بدانند آن اقليت محدود فقط در راس نشسته و به اميد اين نشسته اند که يک نيروی ضربتی اينها را در قدرت نگاه دارد. در صورتی که جای اينها در بدنه جامعه است، در آغوش جامعه است و ما می توانيم به اين آينده برسيم.
